Przekonal mnie do tego, ze czasem film nie musi zawierac w sobie tej glebi, do ktorej tu na forum tak nagle wszyscy wzdychaja. Jakie straszne dylematy: "co pcha tych dwoje ludzi do siebie skora maja tak wiele do stracenia?" pyta ktos tu na stronie filmu. A czy milosc jest zawsze taka wytlumaczalna? Ja wlasnie w tej niedopowiedzianej historii dostrzegam zalete. Ktos inny pisze, ze w filmie nie wiadomo o co chodzi - historia milosna, potepienie arystokracji? Rany... czy skad ta nerwica do szufladkowania filmow. A moze jest tak, ze chodzi o sama historie glownego bohatera a realia w jakich zyje sa nakreslone przez rezysera wystarczajaco aby uzasadnic niektore wybory i postepowania.
Ten film to nie Bergmanowska glebia, ale jego pozytywna cech jest to, ze tej glebii nie udaje. Kto probuje znalesc tam drugie dno znaczy, ze nie zalapal sie na artystyczna uczte dla oka, ucha z piekna historia w tle.
Czytalem tez na tym forum o niewykorzystanym potencjale aktorskim. No coz moim skromnym zdaniem Depardieu dal z siebie wszystko. Co do Umy Thurman - mimo, ze bardzo ja lubie jako osobe i uwazam, ze jest piekna kobieta nie wydaje mi sie, zeby byla dobra aktorka (slaba u Ivory'ego, nedzna w komediach, fajna w Gattace no ale tam tez nie musiala sie specjalnie nagrac; chyba najbardziej wpasowala sie w swiat Tarantino choc - ustalmy - nie wymaga to wybitnych zdolnosci aktorskich). Jednak ciagle nie spada ponizej poprawnej.
Zgadzam sie - ten film moglby byc wielkim dramatem z byc moze rola zycia Depardieu. Jednak nie mial ambicji nim byc. Zamiast biadolic nad tym czego nie ma, cieszmy sie z tego co dostalismy. A jest dobrze.